غزل های عاشقانه ی من

جان دلدار ندارم هوس باغ و بهار

                                             بی تو دلدار نمانده به دلم صبر و قرار

پایدارست نکویی و پلیدی نابود

                                            در گلستان، دل من سوی گلی رفت نه خار

از جهان گذرا بی تو گذر خواهم کرد

                                           که جهان غیر جفا هیچ نیاورد به بار

طلب وصل نمودیم و فراق است نصیب

                                          خرم آن روز که بینم به وفایی ، دل یار

هیچ از این عمر به کام دل دیوانه نبود

                                          غیر آن دم که مرا بود نگاری به کنار

هیچ نقاش چنین نقش نکویی نکشد

                                          مرد دانا نفروشد به جهان نقش نگار

گاهگاهی نظری کن به من سوخته دل

                                          تا که شاید گذرم چند گهی از شب تار

هادیا از غم هجران و سیه و بختی و درد

                                           بایدت ترک وصال و وطن و یار و دیار