غزل های عاشقانه ی من

نتوانم ز تو و عشق و خیالت گذرم

به خدا نیست به دل غیر تو یاد دگرم

ساکن کوی خرابات و جهانم پوچ است

غیر میخانه ی عشقت نرود چون نظرم

گر چه بیداد زبانم ز تو بیدار شود

لیکن از دست غمت، نیست جهان را خبرم

دوستان پند دهندم که مرو در پی عشق

پند سودش نبود چون که نباشد حذرم

خلوتی بود و من و دختر زیبا رویی

خلوتی هست و غم و حسرت و اندوه سرم

عقل و هوش از سر من بردی و رفتی به کجا؟

رفتی و در سخن عشق و وفا مختصرم

هنر من همه از عشق تو باشد ، دلبر

بی تو ای دلبر زیبا ، به خدا بی هنرم

برو هادی که ندارم هوس مهر و وفا

در جهان چون تو پریزاده ای و من بشرم