غزل های عاشقانه ی من

نرسد  گوش  کسی  ناله   و   فریاد  مرا

می رود در همه عالم همه شب داد مرا

هرگز  از  یاد  من  ای  یار  نرفتی ، هرگز

ای  دریغ  از  تو  که  هرگز  نکنی یاد مرا

در جهان خوب وبد و شادی و غم در گذر است

از  غمت  گشت  فنا  پایه  و  بنیاد   مرا

بی کس و خسته و تنها و پریشان حالم

می برد نیمه شبی سوی خدا،باد مرا

برو  ای  یاد  کهن  یار  و  مرا  تنها   کن

یاد   یاران    قدیمی   نکند   شاد   مرا

روزگاری است که در بند غمت در بندم

مرگ  می آید  و  روزی  کند   آزاد  مرا

من و پایان جدایی ز غمت نیست امید

عشق کوهی دگر از درد فرستاد مرا