غزل های عاشقانه ی من

                                             بی تو دلدار نمانده به دلم صبر و قرار

پایدارست نکویی و پلیدی نابود

                                            در گلستان، دل من سوی گلی رفت نه خار

از جهان گذرا بی تو گذر خواهم کرد

                                           که جهان غیر جفا هیچ نیاورد به بار

طلب وصل نمودیم و فراق است نصیب

                                          خرم آن روز که بینم به وفایی ، دل یار

هیچ از این عمر به کام دل دیوانه نبود

                                          غیر آن دم که مرا بود نگاری به کنار

هیچ نقاش چنین نقش نکویی نکشد

                                          مرد دانا نفروشد به جهان نقش نگار

گاهگاهی نظری کن به من سوخته دل

                                          تا که شاید گذرم چند گهی از شب تار

هادیا از غم هجران و سیه و بختی و درد

                                           بایدت ترک وصال و وطن و یار و دیار 

شور جوانی برفت ، موی ز غم شد سپید

حاجت دل وصل بود ، دل ز فراقت سرود

عشق تو تابم ربود ، چون که شدی ناپدید

طوطی هوشم خموش ، بلبل عشقم به هوش

عشق چو آمد به دل ، عقل ز مغزم پرید

مهر و وفایت کجاست؟ جور و جفایت خطاست

بس که دلت جور کرد ، قامت عشقم خمید

دل ز فراقت گریست ، فرصت دیدار نیست

روی نکویت چو دید ، آتش اشکم دمید

عمر تلف می شود ، بی تو به سر چون رود

سینه ی من چند درد ، بهر وصالت کشید

مونس شبهای تار ، مهر به قلبم گذار

مست شده روزگار ، نام ترا چون شنید

هادی و غم همنشین ، اشک نهانم ببین

وصل ترا دل ندید ، عمر به پایان رسید

روشنی و شمع جمع ، یار نکو روی ماست

بوسه طلب می کنیم ، از لب شیرین دوست

وه ، که چه نیکو شبی است،شب،شب پر ماجراست 

هر که در این جمع نیست ، عمر تباهش شود

شادی و شور و نشاط ، درد و غم از ما جداست

ما همه دلداده ایم ، عاشق و دیوانه ایم

زاهد خلوت نشین ، عمر تو هم بر فناست

جمع پر از خوبروی ، از سخن وصل گوی

قاصدک نیک گوی ، آن بت زیبا کجاست

ساکت و خاموش شد ، ناله و اندوه دل

امشب و باقی عمر ، وصل مرا آشناست

از تو سخن گفته ام ، ای همه هستی من

چون تو نباشی به شهر ، صحبت من نارواست

هادی و شادی ببین ، خنده به لب همنشین

در دل غمگین او ، شادی و شوری به پاست

از فراق نازنینم ، بیقرارم  ، بیقرار

رفته بود از خاطر من ، یاد باغ و بوستان

اینک ای گل در کنارت ، ماندگارم ، ماندگار

ای سعادتمند عاشق ، غم رها کن زین بهار

چون که سوی شهر شادی ، رهسپارم ، رهسپار

از من ای جان ، جان چه خواهی ، جان من در دست یار

اختیارم دست دلدار است و من بی اختیار

غم ندارم ، غم نخواهم ، شادم از دیدار دوست

در کنار من نشسته ، غمگسارم ، غمگسار

با گدایی شاه گشتم ، وه چه زیبا شد جهان

در دیار عشق یارم ، شهریارم ، شهریار

چون که رفتی از کنارم ، شد جدا از من نشاط

تار و تاریک است بی تو ، روزگارم ، روزگار

با صداقت نام نیکو ، از تو می ماند به جای

هادیا ، نامت نکو شد در تمام این دیار