غزل های عاشقانه ی من

پخته ی عشق شدم گر چه شدم خام خیال

هر خیالی قدمی بود ،  رسد  دل  به  وصال

کار   دنیا   همه   نابودی   و   رفتن   باشد

عجب این است ندارد  غم  عشق  تو  زوال

پیر گشتم  به  جوانی  بسم  اندوه  تو  بود

غم دوری ز تو و آن لب و زلف و خط و خال

طفل شب با من و دل یکسره اشکش جاری

من و شب ساکت و خاموش و پر از شورش و قال

کودکان غرق نشاطند و منم غرق عزا

عمرم اول به عزا رفت و سپس هم به ملال

نرود چشم به خواب از غم آن ماه منیر

سیل باران شد و  در دیده ی من آب زلال

در جهان خلق همه در پی جاهند و جلال

من نخواهم ز جهان،حشمت و این جاه و جلال

ناله از دوست روا نیست در این عشق ، ولی

هادیا ، بخت تو این است به دنیا و بنال